قلب دوست را شاد کن
 
طبیعتاً مردم نزد کسی که بساط شادی و سرور می گستراند و آنها را از اعتماد و انبساط خاطر می آکند احساس راحتی می کنند اما کسی که همیشه در شکوه می گشاید و دفتر بدبینی و شکست باز می کند مورد تنفر مردم است و هیچ کس همنشینی او را نمی پذیرد و همگان ترجیح می دهند از او برکنار باشند.
شاد کردن قلب دوست در استوار کردن دوستی و پیوند ریسمان محبت نقشی بسزا دارد. ممکن است پرسیده شود چگونه می توان قلب دوستان را شاد کرد؟ این مسأله آن قدر پیچیده نیست زیرا برای شاد کردن ایشان کافی است نکته ای ظریف یا داستانی هدفدار را برای آنها نقل کنید و یا هدیه ای به آنها بدهید یا آنها را به میهمانی دعوت کنید و خلاصه راههای بسیاری وجود دارد که هر دوستی می تواند نسبت به دوستانش از آنها استفاده کند.
یک بار خداوند به داوود نبی(ع) وحی کرد که: بنده ای با حسنه ای نزد من می آید و من بهشت را بر او روا می شمرم و او را در آن جا حاکم می گردانم. داوود گفت: آن چه حسنه ای است؟ خداوند فرمود: قلب بنده مؤمن مرا شاد می کند. داوود عرض کرد: بار خدایا! بر کسی که تو را شناخته حق است که امیدش را از تو قطع نکند(1).
امام صادق (ع) می فرماید:« هنگامی که مؤمن از قبرش برانگیخته شود «صورتی» در پیش روی او به راه می افتد و هرگاه شخص مؤمن صحنه ای از صحنه های وحشتزای روز قیامت ببیند آن صورت به او خطاب کند که : نترس و نهراس و غمگین مشو و بشارت و کرامت باد تو را از سوی خداوند عزّوجل، و همین که او را به کرامت الهی بشارت می دهد خود را در برابر خدا می یابد و خداوند محاسبه آسانی از او به عمل می آورد و دستور می دهد او را به بهشت برند در حالی که همین صورت در پیش روی اوست. در این هنگام مؤمن خطاب به صورت می گوید: خداوند بر تو رحمت فرستد، نیکو خارج شونده ای بودی با من از قبر و پیوسته مرا به سرور و کرامت الهی بشارت دادی تا مرا به بهشت رساندی، تو کیستی؟! و صورت به او می گوید: من همان شادی و سروری هستم که تو در دنیا به قلب مؤمنان وارد کردی»(2).
پیامبراکرم(ص) می فرماید:« بهترین اعمال آن است که سروری را بر قلب برادرت وارد کنی یا قرض او را بپردازی».
امام صادق(ع) می فرماید:« ای پسر جندب! کسی که دوست می دارد خداوند او را به ازدواج حورالعین درآورد و رو به سوی نور آورد باید برادر مؤمنش را شاد کند»(3).
ممکن است گفته شود خود من که فردی غمگین هستم و زندگیم آکنده از مسأله و مشکل است چگونه می توانم دیگران را شاد کنم؟! اگرچه گاهی چنین است ولی پسندیده آن است که انسان غمش را نهان کند و در میان مردم شادی بپراکند. مؤمن، همان گونه که در حدیث می گوید:« اندوهش در دل و شادی اش در چهره اوست»(4). اگر غمگین هستید غم را در زوایای قلب خود جای دهید، آیا علی(ع) در بیرون کوفه سر در چاه نمی کرد و به سوی خدا شکوه نمی بُرد تا هیچ کس شکایت او را نشنود؟ در حالی که پیوسته لبخند بر لب داشت زیرا اظهار نارضایتی به هیچ روی از ایمان نیست.
اسلام همان گونه که از ما می خواهد در قلب مؤمنان عطر سرور بیفشانیم غمگین کردن دل مؤمنان یا بی احترامی به آنها را امری ناروا شمرده است و اهانت به مومن، دست ردّ زدن به سینه و ناامید کردن او تماماً اموری ناروا و حرامند.
پیامبراکرم(ص) می فرماید:« کسی که برادر مؤمن خود را به آنچه او خوش نمی دارد دیدار کند خداوند نیز در حق او بدی کند و روز قیامت او را دور سازد».
پی نوشت ها :
1-بحارالانوار/ج71/ص 283
2-بحارالانوار/ج70/ص 197
3-تحف العقول/ ص 222
4-نهج البلاغه/حکمت 333/ص 533
منبع: مدرسی، سید هادی؛ (1386)، دوستی و دوستان: مجموعه معارف اسلامی در هنر رفتار با مردم، ترجمه ی حمیدرضا شیخی و حمیدرضا آژیر، مشهد: بنیاد پژوهشهای اسلامی، چاپ پنجم.