درک دوستی‎های ارزنده و تفکیک آن از دوستی‎های نامناسب
 
«اجتماعی شدن»، فرایندی است که در دوران کودکی ریشه دارد. این پدیده ظرافت‎ها، ویژگی‎ها، حساسیت‎ها، آسیب‎هایی خاص دارد. آینده نگری و کمال‎جویی چنان اقتضا می‎کند که پیش از غرق شدن در دل اجتماع ویژگی‎ها و آسیب‎های این پدیده را باز شناسیم. موفقیت در برقراری مناسبات درست اجتماعی که نشاط اجتماعی خوانده می‎شود، رهاورد توجه بدین مسائل است. امام علی ـ علیه السلام ـ این امر را ارج می‎نهاد و با اندرزها و ارشادهای شایسته، مردم را سمت نشاط اجتماعی رهنمون می‎شد. در نگاه آن حضرت، کامیابی در جامعه مرهون عوامل زیر است:
درک دوستی‎های ارزنده و تفکیک آن از دوستی‎های نامناسب، زمینة موفقیت در اجتماع به شمار می‎آید:
علیکم بالاخوان فانهم عُدَّةٌ فی الدنیا و الاخرة؛ پیوند با دوستان را محکم سازید که آنان ذخایر دنیا و آخرتند.[1]
الغریب من لم یکن له حبیب؛ غریب کسی است که از دوست محروم باشد.[2]
اعجز الناس من عجز عن اکتساب الاخوان و اعجر منه من ضیّع من ظفر به منهم؛ ناتوان‎ترین مردم کسی است که نیروی به دست آوردن دوستان ندارد و ناتوان‎تر از او کسی است که دوستی به دست آرد و او را ضایع گذارد.[3]
ناگفته پیداست، دوستی در نگاه امام علی ـ علیه السلام ـ بی‎قید و شرط نیست. آن حضرت بر گزینش دوست خوب تأکید می‎ورزید و یارانش را از دوستی‎های ناسنجیده باز می‎داشت:
من اتخذ اخا بعد حسن الاختبار دامت صحبته و تاکدت مودته؛ کسی که پس از آزمایش صحیح فردی را به دوستی برگزید، رفاقتش پایدار و مودتش استوار خواهد بود.[4]
من اتخذ اخا من غیر اختبار الجاه الاضطرار الی مرافقة الاشرار؛ کسی که ناسنجیده با دیگران پیمان می‎بندد، ناگزیر به رفاقت اشرار و فاسدان تن می‎دهد.[5]

ادامه مطلب...

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » دوستی ( جمعه 89/1/27 :: ساعت 12:21 صبح )