بهترین روش رفتار با مردم
 
نویسنده: سید هادی مدرسی
مترجمان: حمیدرضا شیخی، حمیدرضا آژیر
یک بار برای ایراد سخنرانی در یکی از حوزه های علمیه دعوت شده بودم و موضوع سخنرانی من عبارت بود از اهمیت دوستی در زندگی علمای دینی و ضرورت استفاده از فرصت تحصیلی برای ایجاد این دوستیها میان طلاب همدرس. وقتی سخنرانی ام تمام شد و از منبر پایین آمدم جوانی که نشانه های ایمان در چهره اش نمایان بود نزدیک من آمد و پرسید: کوتاهترین راه برای به دست آوردن دوستان بیشتر چیست؟ در آن وقت چون برای ایراد سخنرانی دیگری می بایست بروم فرصت نداشتم که به پرسش او مفصلاً پاسخ دهم. لذا اجمالاً به او گفتم: برای رسیدن به بهترین روش رفتار با مردم این حدیث پیامبرخدا(ص) را نصب العین خود قرار ده:« هیچ یک از شما مؤمن نیست مگر این که برای برادرش آن بخواهد که برای خود می خواهد»(1) و یا :« دست خود را بر سر هرکس که می خواهی بگذار و برای او آن بخواه که برای خود می خواهی».
در این هنگام مشاهده کردم که جوان چشمهای خود را به صورت من دوخته است. فکر نمی کنم که مرا می دید چون به نحو عجیبی در اندیشه کلمات این حدیث شریف فرورفته بود. بعدها فهمیدم که او در به دست آوردن دوست و تأثیر در مردم یکی از موفقترین کسانی شده است که من می شناسم. 
برای دیدن ادامه مطلب اینجا را کلیک کنید

خانواده و آموزش جنسی به فرزندان
نویسندگان: ریحانه هاشمی و سید محمد حسن هاشمی زاده
تعلیم و تربیت، امر مهمی است که موجب پرورش استعدادهای فرد و عملکرد صحیح او در خانه و اجتماع می گردد.
پایه های تربیتی فرد، در خانه نهاده شده و با استقرار روانی و ارضای تمایلات، موجبات رشد او را فراهم می آورد و اساس صحّت عقلانی را فراهم می آورد. سلامت عقلانی از طریق شنیده ها و مشاهدات؛ مانند کتب، مجلّات و ... و نیز از طریق رادیو و تلویزیون و سایر رسانه ها در خانه نهاده می شود. بعد از خانواده، محیط مدرسه، دانشگاه و سایر محیط های اجتماعی در تعلیم و تربیت فرد مؤثرند.
خداوند متعال اولین مسئولیّت را متوجّه خانواده فرموده و سرپرست خانواده را در انجام این امر مورد خطاب قرار داده است:
«یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا قُوا أَنفُسَکُمْ وَأَهْلِیکُمْ نَاراً وَقُودُهَا النَّاسُ وَالْحِجَارَةُ»؛ (1)
ای کسانی که ایمان آورده اید! خود و خانواده خویش را از آتشی که سوخت آن، مردم و سنگ هاست حفظ کنید.
رفتار والدین مهم ترین عامل تربیتی بر روی فرزند است. چنانچه والدین بدون توجه با رفتار خود، فقط درصدد تربیت فرزند از راه بیان و گفتار باشند، به نتیجه مطلوب خود نمی رسند. از طرف دیگر مسئول خانواده نمی تواند فقط متوجه مسائل خود بوده و از مشکلات و معضلات خانواده برکنار باشد و در این رابطه مهم تر از تأمین هزینه ی زندگی، تغذیه ی روح و جان و به کار گرفتن تعلیم و تربیت صحیح است.
در آیه ی شریفه کلمه قُوا به معنای حفظ کردن چیزی است از هر خطری که به آن صدمه بزند و برایش مضرّ باشد (2) و چنانچه انسان از خطرات رفتار نادرست پرهیز ننماید، آتش و عذاب را متوجّه خود نموده و بدین جهت در آیه ی شریفه «شعله گرفتن مردم در آتش دوزخ، به دست خود آنان نسبت داده شده» (3) و خود انسان ها تبدیل به هیزم و سوخت جهنم می شوند، چرا که با اعمال ناشایست خود حقیقت انسانیِ خود را به آتش کشیده و در سرای دیگر تجسّم اعمال خود را مشاهده می کنند.
یکی از خطراتی که فرزندان را به شدّت در معرض خطر قرار می دهد، انحرافات جنسی است که با هوش یاری و آگاهی دادن لازم به فرزندان در سنین نوجوانی، می توان از آن جلوگیری نمود.
تربیت جنسی، مستلزم توانایی فوق العاده و نزاکت خاص، تیزهوشی و دل سوزی فراوان است و در مورد پیش گیری از انحراف جنسی کودکان نقش اساسی به عهده ی پدران و مادران خواهد بود.
پدر و مادر از بدو تولد فرزندشان باید در اندیشه ی شکل دهی رفتار فردی و اجتماعی او باشند. مسامحه در این زمینه مبنی بر این که کودک خود بزرگ خواهد شد و مسائل زندگی را، خود خواهد آموخت مشکلاتی برای خانواده و اجتماع ایجاد خواهد کرد. (4) 
برای دیدن ادامه مطلب اینجا را کلیک کنید

عوامل انحراف جنسی
نویسندگان: ریحانه هاشمی و سید محمد حسن هاشمی زاده
عوامل فردی
زیر بنای زندگی انسان بر اساس فطرت و نهاد الهی بنا شده است و چنانچه در همین مسیر گام بردارد، هیچ گونه انحرافی او را مبتلا نخواهد ساخت، اما مسیر زندگی انسان بدون عوامل تأثیرگذار نبوده و هماره او را با شرایط گوناگون رو به رو خواهد ساخت. ناگزیر انسان در طی این مسیر با حوادث گوناگون مواجه است.
دانشمندان عوامل تأثیرگذار را در چند دسته تقسیم نموده اند:
1. عوامل زیستی
برخی عوامل زیستی را عامل انحراف معرفی نموده و نقص جسمانی و الگوهای کرموزومی را در این رابطه مؤثر دانسته اند. (1) این نظریه از حدّ فرضیه پا فراتر ننهاده و هنوز به صورت علمی به اثبات نرسیده است، جز در عدّه ی معدودی که به دلیل اختلال ترشح هورمون ها، اختلالاتی دیده می شود و گاه موجب بلوغ زودرس، عدم تعادل در رفتار جنسی و به نظر عدّه ای حتّی عامل پیدایش تمایل به جنس موافق و یا تن دادن به خودفروشی است و گاه وجود ترمورهایی در بدن مثل تخمدان می تواند زمینه ساز آلودگی باشد. (2)
2. عوامل روانی و عاطفی
غالب عواملی که در انحرافات جنسی برشمرده شده به روح و روان انسان باز می گردد. به طور کلی می توان منشأ تصمیم گیری انسان را به دو جنبه ی عقل و احساس برگرداند. چنانچه انسان به حکم عقل عمل نماید، به سوی خیر و سعادت رهنمون می گردد، چرا که عقل به طور فطری راهنمای پاکی و فضیلت است و انسان را به خیر و صلاح می خواند و از انحراف و ناپاکی بر حذر می دارد. به فرموده امام صادق علیه السلام: «العَقلُ دَلیلُ المُؤمِن؛ (3) عقل و خرد، راهنمای مؤمنین است» و چنانچه انسان تحت تأثیر احساسات و عواطف عمل نمود، چون انگیزه های آن متفاوت است، گاه به سوی خیر و گاه به سوی شر قدم بر می دارد.
عوامل روانی و عاطفی از کودکی در کیفیت رفتار آنان مؤثر است و هر گونه اختلالی در این زمینه ی انحراف او را فراهم می آورد. حال اگر مراقبت های لازم در خانه صورت نگیرد، زمینه های اولیه انحراف در خانواده شکل می گیرد. روابط نامناسب جنسی در خانواده، عدم پوشش کافی و کاهش کنترل و نظارت بر رفتار کودک و نوجوان (4) و در نهایت، عدم صمیمیت و برخوردهای نامناسب و نسنجیده، زمینه ی انحرافات جنسی آن ها را فراهم می سازد. در این موقعیت چنانچه زمان مناسب ازدواج نرسیده باشد یا امکان ارضای صحیح و مشروع غریزه جنسی فراهم نشود، به دلیل قدرت مندی این غریزه اگر عوامل بازدارنده برای حفظ فرد دارای قدرت کافی نباشد، انحراف جنسی به وجود خواهد آمد. 
برای دیدن ادامه مطلب اینجا را کلیک کنید

تشکیل خانواده
نویسنده: غلامرضا نور محمدی
1. زندگی مشترک
از آنجا که زندگی مشترک یکی از مهم ترین نیازهای زندگی آدمی به شمار می آید، تقریباً تمامی مکاتب و آیین های بشری به ویژه دین اسلام بر آن تاکید کرده و پیروان خود را بدان تشویق نموده اند.
مطالعات گلیک(1) در سال 1980 م نشان می دهد بیش از 90% جمعیت جوامع گوناگون به طور متوسط دست کم یک بار در طول زندگی ازدواج کرده اند. در ایران نیز آمار نشان می دهد تا سن 50 سالگی فقز 2/. % مردان و 8/. % زنان، مجرد باقی می مانند.(2)
بی تردید زندگی مشترک مزایای فراوانی برای هر دونفر در پی دارد. برای مثال، افراد متأهل از نظر سلامتی نسبت به افراد مجرد وضعیت بهتری دارند و میزان مرگ و میر آنان نیز کمتر از افراد مجرد یا کسانی است که جدا از یکدیگر زندگی می کنند.
دکتر برایان بیکر، روان پزشک کانادایی و استاد دانشگاه تورنتو در تحقیق خود به این نتیجه رسید که ازدواج موفق موجب تقویت سیستم ایمنی می شود. و با کنترل و کاهش هورمون های ناشی از استرس، خطر بیماری های قلبی را کاهش می دهد و از سوی دیگر، مقاومت فرد را در برابر عفونت نیز فزونی می بخشد.
از دیگر فواید ازدواج، افزایش طول عمر و نیز کاهش مرگ ناشی از سرطان، بیماری قلبی و دیگر بیماری هاست. بنابراین کسانی که متأهل اند، نسبت به افراد مجرد کمتر به اختلال های جسمی و روانی دچار می شوند.(3)
2. وضعیت تشکیل خانواده در غرب
یکی از بزرگ ترین پس رفت های تاریخ خانواده، در نیمه دوم قرن بیستم آغاز شد که با گسترش خانواده های نامتعارف و روابط آزاد جنسی اوج گرفت. در گذشته، دانشمندان علوم اجتماعی، تعریف های مناسب تری از خانواده به دست می داده اند. مک آیور (4) معتقد است که خانواده درهمه جوامع پنج ویژگی اساسی دارد:
1. رابطه زناشویی؛
2. نوعی قرار داد زوجیت که زمینه استقرار و دوام رابطه زناشویی را فراهم می سازد؛
3. وجود یک نظام برای ساختن تعلق افراداز نظر اسمی که متضمن شجره نامه افراد است؛
4. منابع مشترک اقتصادی که به تأمین نیازهای غذایی و آموزش فرزندان اختصاص می یابد؛
5. محل اقامت و کانونی مشترک برای زندگی تمام اعضا.
اما امروزه در غرب وضعیت خانواده به کلی دگرگون شده است. جنبش اجتماعی دهه 1960 م به تغییرات بنیادی در کیان خانواده منجر گردید که با دو موج عمده آغاز گشت: ظهور خانواده های نامتعارف ونهضت فمنیسم.
یک. ظهور خانواده های نامتعارف (5)
مهم ترین نظریه پردازن عصر «روشنگری» مانند دیوید هیوم و آدام اسمیت به تدریج غرب را برای پذیرش این موضوع آماده کردند که تنها عقل انسانی برای درک حیات انسانی کافی است و عقل (نه دین و سنت) به ما امکان می دهد که حقیقت را در یابیم. 
برای دیدن ادامه مطلب اینجا را کلیک کنید

 برای دوستان خود دعا کنید!
 
تاکنون چند بار پس از نماز برای دوستانتان دعا کرده اید؟ آیا تاکنون قلبتان از ترس عذاب آخرت برای آنها تپیده و در شب با چشم گریان برای آنها طلب آمرزش کرده اید؟ و آیا برای آنها نیز همچون خود از آتش هراسیده اید و از صمیم قلب هنگامی که با خدای خود خلوت کرده اید برای آنها مثل خودتان به دعا نشسته اید؟
در اسلام، دوستی پیوند واقعی میان مؤمنان است و امری ظاهری نیست و به همین سبب دعا بخشی از حقّ برادر بر برادر است اگرچه این دعا پنهانی باشد. هنگامی که با خدایتان خلوت می کنید و از ژرفای فطرت سر سخن را با خدایتان باز می کنید و از بیم دوزخ و شوق جنت اشک بر گونه هایتان می غلتد در این هنگام در نزدیکترین نقطه به خدا قرار دارید، آیا در این لحظات نمی خواهید که خداوند به گریه و زاری شما پاسخ دهد و خواستهایتان را برآورد؟ پس برای دوستان خود دعا کنید که امکان استجابت دعا برای دوستان بیشتر است و در بالا بردن انگشتان خود تردید نکنید در حالی که این کلمات را بر لب می رانید:« خداوندا زنان و مردان مؤمن و مسلمان را ببخش»، و در طلب آمرزش برای هریک از دوستان و ذکر اسامی آنها تردیدی به خود راه ندهید.
در روایات، استحباب دعا برای چهل مؤمن در نماز شب با ذکر اسامی آنها آمده است. در اسلام دوستی تنها جنبه آشکار ندارد بلکه در پنهان نیز جریان دارد. همان گونه که دوستان آشکارا یکدیگر را دوست دارند در پنهان نیز یکدیگر را فراموش نمی کنند و در نتیجه هنگام خلوت کردن با خدا از دعای آنها نیز غفلت نمی ورزند. آیا انسان نزدیکترین دوستش را واسطه قرار نمی دهد و آیا یکی از اهداف دوستی وساطت میان مردم نیست؟ دعا برای دوست تنها به سود دوست نیست بلکه وساطت در پیشگاه خداوند است و لذا عملی مقدس تلقی می شود. زیرا همان گونه که موجب تعمیق محبت در میان دوستان می شود آن را رابطه ای مقدس می گرداند. هنگامی که دستتان را به سوی آسمان می برید و برای دوست خود طلب آمرزش می کنید بدون تردید محبت دوست خود را به خویش می باورانید و همان گونه که در حضورش او را عزیز داشته اید در غیبتش نیز عزت او را طلبیده اید. ادامه مطلب...

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » دوستی ( دوشنبه 93/3/12 :: ساعت 4:39 عصر )

 نکاتی ظریف برای تحکیم دوستی
 
1. دوست خود را ببوسید!
آدمی هنگامی که دیدار خود با دوست را به بوسه بیاراید به همه ثمرات محبت و ریشه های عمیق این ثمرات در خود و دوستش دست یافته است.
بهترین موضع بوسیدن میان دو چشم یعنی موضع نور در پیشانی است حضرت علی( ع) در وصیت خود به پسرش امام حسن(ع) می فرماید:« فرزندم! هرگاه مؤمنی را دیدی موضع نور در پیشانی او را ببوس».
آری موضع نور در پیشانی مؤمن سزاوار بوسه است زیرا موضع سجود در برابر خداست. به علاوه آن که پیشانی جایگاه بزرگی افراد است پس چرا نباید آن را ببوسیم؟
2. خود را در اختیار دوست بگذارید!
انسان باید خود را در اختیار دوستش بنهد و مال خود را به او وام دهد و خشنودی او را بجوید و از خشمش بپرهیزد و در حالی که او گرسنه است سیر نگردد و در حالی که او تشنه است سیراب نشود و در حالی که او برهنه است پوششی برنگزیند و اگر خدمتکاری داشته باشد در فراهم کردن خدمتکاری برای او سهیم گردد و اگر ازدواج کرده باشد امکانات ازدواج را برای او نیز فراهم سازد.
مؤمن باید آینه برادر مؤمنش باشد تا محاسن و نقاط قوت و نقاط ضعفش را به او بنماید تا از قوت بهره برد و از نقاط ضعف دوری بجوید. دوست انسان همچون خود انسان است و با او نیز باید همچون خود رفتار کنیم و شادی او را شادی خود، غم او را غم خود و موفقیت او را موفقیت خود بدانیم. اگر دوستی برای ما این چنین باشد دوستی او به دوستی ما و به دوستی خداوند بسته خواهد بود.
3. سخن گفتن در آنچه مورد علاقه اوست
در فنّ گفتگو با مردم قانونی مهم وجود دارد که می گوید:« با هر انسانی در آنچه بدان علاقه مند است سخن بگو و بدین ترتیب می بینی که با تو همراهی خواهد کرد و پیش تو احساس راحتی می کند».
در حقیقت، هر انسانی براحتی می تواند در آنچه به کارش مربوط است سخن بگوید ولی سخن گفتن از کار دیگران امری است دشوار و فرد موفق کسی است که در امور همه مردم بخوبی سخن بگوید و تنها به امور شخصی خود نپردازد.
یکی از وکلای موفق دادگستری می گوید: موفقیت من در زندگی مرهون آشنایی من به امور کسانی است که با آنها ملاقات می کنم. آشنایی من با این فن داستانی دارد: هنگامی که در عنفوان جوانی بودم به قایقرانی علاقه بسیار داشتم. یک بار میهمانی به دیدار ما در منزلمان آمد و همین که به علاقه من پی برد سخن خود را از آب و دریا شروع کرد و من از سخنان او بسیار خشنود شدم و با او همراه گشتم. هنگامی که این مرد منزل ما را ترک کرد شغلش را از پدرم پرسیدم، پدرم گفت: او صاحب یک تجارتخانه است. گفتم: پس چرا از قایقرانی و آب و دریا صحبت می کرد تا آن جا که گویی فرزند دریاست؟ پدرم پاسخ داد: او به علاقه تو پی برد و متناسب با علاقه ات با تو سخن گفت تا در گفتگو تو را جذب خود کند. طبیعتاً وقتی ما به سخن در زمینه هایی دعوت می کنیم که مورد علاقه دوستانمان است قصد ما آن نیست که از مسایل مورد علاقه خودمان چشم بپوشیم بلکه باید با طرح مسایل موردعلاقه دوستانمان به هدفی برسیم که آن را تعقیب می کنیم البته در صورتی که از پیوند و دوستی خود با مردم خواهان آن باشیم که پیامی را برسانیم. باید سخن خود را با اموری آغاز کنیم که موردعلاقه آنهاست و سپس به اموری گریز بزنیم که مورد توجه ماست و راهی که به قلب هر انسانی ختم می شود سخن گفتن درباره اموری است که موجب خشنودی اوست. موفقیت بسیاری از افراد مرهون آن بوده است که می دانسته اند چگونه در امور موردعلاقه دیگران سخن بگویند و خشنودشان سازند، و شکست بسیاری از افراد به سبب آن بوده است که نمی دانسته اند چگونه در مسایل موردعلاقه مردم سخن بگویند. ادامه مطلب...

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » دوستی ( دوشنبه 93/3/12 :: ساعت 4:39 عصر )

 سرّ دوست را بپوشان
 
هر انسانی اسراری دارد و اگرچه ممکن است اسرار شخصی واقعاً مهم نباشد ولی برای این شخص حتماً اهمیت دارد و آشکار کردن این سرّ در میان مردم شبیه هتک آبرو و ناموس اوست.
سرّ در اسلام حرمتی دارد که برای هیچ انسانی جایز نیست در جهت کشف یا آگاهی از آن بکوشد یا آن را میان مردم منتشر سازد دقیقاً به همان گونه که برای انسانی جایز نیست که اموال دیگران را بدزدد یا در آن دست برد و اگر چنین چیزی صورت پذیرد در حقیقت این آتش است که می خورد.
در فقه اسلامی اگر انسانی مشرف به خانه ای بود و اهل آن خانه او را از این کار منع کردند و او برای دومین بار آن کار را تکرار کرد و اهل آن خانه تیری به طرف او نشانه رفتند و آن تیر به چشم او اصابت و چشم او را کور کرد اهل آن خانه مسؤولیت این کار را به عهده نخواهند داشت.
اگرچه ممکن است کسی در مقام توجیه کشف اسرار دیگران آن را امری عادی- و نه سرّ- بداند ولی این توجیه صحیح نیست و این صاحب سرّ است که سرّ را از غیر سرّ مشخص می سازد و این مسؤولیت افشاکننده آن نیست.
سّری که شخص نمی خواهد کشف شود ممکن است دینار یا درهمی باشد که به کسی داده یا از کسی گرفته ولی به هر حال نمی خواهد کسی از این موضوع مطلع شود و همین سرّ اوست که نباید آن را افشا کرد.
پیامبراکرم(ص) می فرماید:« مجلسها امانت هستند و بر هیچ کس روا نیست سرّ دوستش را فاش سازد»(1). ادامه مطلب...

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » دوستی ( دوشنبه 93/3/12 :: ساعت 4:38 عصر )

 قلب دوست را شاد کن
 
طبیعتاً مردم نزد کسی که بساط شادی و سرور می گستراند و آنها را از اعتماد و انبساط خاطر می آکند احساس راحتی می کنند اما کسی که همیشه در شکوه می گشاید و دفتر بدبینی و شکست باز می کند مورد تنفر مردم است و هیچ کس همنشینی او را نمی پذیرد و همگان ترجیح می دهند از او برکنار باشند.
شاد کردن قلب دوست در استوار کردن دوستی و پیوند ریسمان محبت نقشی بسزا دارد. ممکن است پرسیده شود چگونه می توان قلب دوستان را شاد کرد؟ این مسأله آن قدر پیچیده نیست زیرا برای شاد کردن ایشان کافی است نکته ای ظریف یا داستانی هدفدار را برای آنها نقل کنید و یا هدیه ای به آنها بدهید یا آنها را به میهمانی دعوت کنید و خلاصه راههای بسیاری وجود دارد که هر دوستی می تواند نسبت به دوستانش از آنها استفاده کند.
یک بار خداوند به داوود نبی(ع) وحی کرد که: بنده ای با حسنه ای نزد من می آید و من بهشت را بر او روا می شمرم و او را در آن جا حاکم می گردانم. داوود گفت: آن چه حسنه ای است؟ خداوند فرمود: قلب بنده مؤمن مرا شاد می کند. داوود عرض کرد: بار خدایا! بر کسی که تو را شناخته حق است که امیدش را از تو قطع نکند(1).
امام صادق (ع) می فرماید:« هنگامی که مؤمن از قبرش برانگیخته شود «صورتی» در پیش روی او به راه می افتد و هرگاه شخص مؤمن صحنه ای از صحنه های وحشتزای روز قیامت ببیند آن صورت به او خطاب کند که : نترس و نهراس و غمگین مشو و بشارت و کرامت باد تو را از سوی خداوند عزّوجل، و همین که او را به کرامت الهی بشارت می دهد خود را در برابر خدا می یابد و خداوند محاسبه آسانی از او به عمل می آورد و دستور می دهد او را به بهشت برند در حالی که همین صورت در پیش روی اوست. در این هنگام مؤمن خطاب به صورت می گوید: خداوند بر تو رحمت فرستد، نیکو خارج شونده ای بودی با من از قبر و پیوسته مرا به سرور و کرامت الهی بشارت دادی تا مرا به بهشت رساندی، تو کیستی؟! و صورت به او می گوید: من همان شادی و سروری هستم که تو در دنیا به قلب مؤمنان وارد کردی»(2). ادامه مطلب...

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » دوستی ( دوشنبه 93/3/12 :: ساعت 4:38 عصر )